Welkom

In deze blog neem ik je mee tijdens mijn beeldende zoektocht.
Ik blog over alle ontdekkingen, ervaringen, maar ook over de moeilijkheden welke ik tegenkom tijdens mijn beeldende proces op weg naar nieuw beeldend werk.


Marieke Smink
beeldend kunstenaar

donderdag 18 oktober 2012

Bezoek

Vorige week ben ik op bezoek geweest bij een meneer en mevrouw waarmee ik in contact was gekomen via de Alzheimerstichting.
Deze mensen hadden gehoord over mijn project en wilden wel meewerken. Dus hadden we besloten om nader kennis te maken...

Een doorsnee huis ergen in een wijk in een provinciestad. Een ziekenhuisbed voor het raam. In de vensterbank stonden een melkkannetje en een flesje, wat planten. Binnen veel foto's; van de kinderen, de kleinkinderen... Eenvoudig ingericht.
Zij vertelde mij dat het momenteel wat lastig was om de kinderen te ontvangen. Ze hadden even geen bank, omdat hij plotseling niet meer kon lopen. Dus sliep hij nu beneden en zij 's nachts op een luchtbed bij hem. 's Morgens moest alles dan weer onder het bed geschoven worden. Dit brak haar nu wel op. Beiden zijn halverwege de zeventig. Maar volgende week zou er een traplift komen, dus dan konden ze weer boven slapen.
De babyfoon was ook kapot. Daar was hun zoon nu mee heen. Hij werd erg angstig wanneer ze uit de kamer ging en kreeg het zelfs voor elkaar om dan uit het bed te komen op zoek naar haar. Via de babyfoon konden ze contact houden overal in huis.

Ze hadden het niet altijd makkelijk gehad. Een van hun kinderen was psychiatrisch patiƫnt. Nu ging het goed, hij woonde ook bij hun in huis.

Hij was altijd boer geweest, maar kreeg na zijn 'pensioen' te maken met een aantal beroertes, waardoor hij steeds een stapje terug moest doen.

We hebben veel over het verleden gesproken. Wat ze hadden meegemaakt en hadden gedaan.
Ze waren samen naar Parijs geweest, toen het nog kon. Wat hadden ze genoten.
Kijk daar een penning voor goede diensten en een souvenir uit Parijs.
Het melkkannetje betekende veel voor hem, hij had altijd in de melkfabriek gewerkt. Er hoorden mooie verhalen bij...
Hij was altijd nog erg blij met haar. Ze is lief voor mij, daar heb ik geen spijt van.
Zij vertelde dat het zwaar was, maar omdat hij zo'n goed karakter had hield ze het vol.
Sommige mensen veranderen door dementie, maar hij was nog steeds wel haar man.

Je kon merken aan alles dat het wel goed was. De dementie kenmerkte zich vooral ook door lichamelijke achteruitgang, maar in zijn hoofd gebeurde ook van alles. De ziekte ging wel door. Steeds een stapje achteruit. 'T is niet anders, ik ben blij met wat ik nog kan'. Hij leek er in te berusten.
Maar soms gebeurde er iets, waardoor hij ineens weer achteruit ging. Een paar weken geleden kon jij zelf nog naar buiten, een kleine boodschap en naar de opvang met de taxi. Dat ging niet meer, zijn benen werkten niet meer mee.

Regelmatig gaan ze naar het prakje verderop, daar zitten ze dan op een bankje. Te kijken naar de zilverberk met een broodje en dan genieten ze van elkaar en van het moment.

Het bezoek maakte veel indruk op mij. We bespraken wat ik graag wilde. Foto's maken, registreren van hun dagelijkse leven.
We spraken af dat ze er over na zouden denken.
Het kwam wel goed, zei hij.
Maandag zou ik bellen om te vragen of het mogelijk was een een keertje bij hun te komen fotograferen en tekenen.

Afgelopen maandag heb ik gebeld. Helaas, er was veel veranderd. De lift was er nog niet. Alles erg hectisch, dus nu even niet.
Zeer begrijpelijk allemaal.
We hebben afgesproken dat ik over een maand nog eens bel.
Het zou geweldig zijn om dit echtpaar in beeld te brengen. Ik heb zeer veel respect voor hun en de manier waarop ze met de ziekte omgaan. Hartverwarmend.
Ik ben dankbaar dat ik ze heb mogen ontmoeten en dat ze hun ervaringen hebben willen delen.
Tijd zal leren of ik ze verder leer kennen of dat het hier bij blijft...

Schetsen


donderdag 4 oktober 2012

Aan de kant ik ben je oma niet

Een geweldig boek gezien in de boekhandel. Het vertelt over de bewoners van een verzorgingstehuis.

blz 5 uit het boek Aaan de kant ik ben je oma niet van Bette Westra 

dinsdag 2 oktober 2012

bladzijde 62

Uit Dementie een boek voor partners

Wat de keuken betreft: zorg ervoor dat de kookvuren vergrendeld zijn en zorg voor gas-, rook, en warmtemelders. Stel de boiler af op een lage temperatuur zodat je dementerende partner zich niet kan verbranden aan heet water. Giftige of gevaarlijke stoffen ( afwasmiddelen of bleekmiddelen bijvoorbeeld ) horen in een gesloten kast te staan. Sluit de keuken af als je haar niet gebruikt.
Verwijder tapijtjes uit de badkamer: je kunt erop uitglijden. Zorg voor handgrepen in bad en douche. Verwijder ook daar alle flessen en flesjes met haarwasmiddelen enzovoort.
Zorg ervoor dat het overal licht is. Het helpt je dementerende partner zich te oriĆ«nteren en vermindert zijn/haar angstgevoelens. Nachtlichtjes tussen slaapkamer en toilet maken hem/haar duidelijk hoe hij/zij moet lopen.
Geen losse traplopers. Stevige trapleuningen. Een deur bovenaan en/of onderaan de trap is geen overbodige luxe. Verf de bovenste en de onderste trede in een opvallende kleur.
Gebruik geen losse tapijten en traplopers. Geen spiegelende vloerbedekking ( je dementerende partner kan denken dat het water is of ijs ).
Ruim alles uit de weg waar je over kunt struikelen. Zorg overal voor afgeronde kanten.
Voorzie ramen en deuren van een veilige sluiting ( ramen vast in klapstand bijvoorbeeld ). Sluit de balkons af. En installeer een alarmsysteem bij een opengaande deur. Dan kan je dementerende partner in geen geval het huis ongemerkt verlaten.
Ook de tuin moet beveiligd worden...